Soms zit het mee, en soms..
We waren toch op weg naar huis, van een korte kampeervakantie op Texel. Dus met een kleine omweg (dacht ik) konden we een bezoekje brengen aan de Stichting de Regenboogboom. Ik zou een halve rol tussenvulling krijgen en dan kon ik meteen twee droomdekens afgeven. We waren van harte welkom, alleen moesten we nog even doorgeven hoe laat we zouden komen.
In de auto was ik nog druk bezig de laatste meters afwerkbies vast te zetten, terwijl mijn echtgenoot de grootste twijfels had over de weg die onze navigator ons wees. Maar langzaam maar zeker kwam Soest dichterbij.
Daar gekomen bleek waarom ik steeds het antwoordapparaat kreeg en waarom ik geen reactie kreeg op mijn mails. Er was niemand!! Dat was wel even balen. Waren we nu voor niets helemaal omgereden door 'the middle of nowhere'?
Gelukkig kwam er net iemand aangereden. Het bleek een zeer behulpzame buurvrouw te zijn die ook nog bleek te beschikken over de sleutel. Zodat alles toch nog op zijn pootjes terecht kwam.
Een week later werd ik gebeld door een hele aardige mevrouw van de Regenboogboom. Met duizend maal excuses en heel veel dank voor de mooie dekens. Het bleek dat de vrijwilliger die normaal op vrijdag aanwezig was net nu een weekje vakantie had genomen.
De volgende keer als we langs komen krijgen we koffie. Dat is beloofd.