Ondanks haar dyslexie worstelt mijn dochter zich tot laat in de avond door bergen huiswerk heen. Want ze wil gaan studeren. Wat? Geen idee. Maar ze wil persé naar een universiteit.

Deze week vroeg ze me of ze naar de open dag in Leiden kon gaan. Ineens dringt het tot me door..... Ze wil het echt! Ik zie haar al zitten, helemaal alleen op een tochtig studentenkamertje. Bakje opgewarmde macaroni op schoot. Stapels papieren, opengeslagen boeken, aantekeningen waar ze geen wijs meer uit komt. Koortsig werkend, een traantje vlak onder het oppervlak, omdat de deadline sneller is dan zij. Ik moet iets doen voor mijn kleine meid!

Dan valt me in dat iemand sprak over een oprotdekentje. Een deken met de geur van thuis voor als haar dochter het huis uit ging. Dat is het! Ineens weet ik wat me te doen staat. Ik maak een quilt voor bij ons thuis op de bank. Die laat ik, zonder toelichting, gewoon in huis rond slingeren. Ik 'voed' de quilt met: de geur van zelfgemaakte appelmoes, knus samen naar 'Wie is de Mol' kijken, er lekker onder wegkruipen als ze zich lellebellerig voelt en natuurlijk een beetje moederlijke magie. Dan, als het zover is, zal deze quilt haar het vertrouwen geven dat alles goed komt, uiteindelijk.

P.S. Niet verklappen, want dan werkt de magie niet zo goed meer. ;-)